Nice zamandır bu anı bekliyordu taraftar. Recep Günay yönetimine tepki veren taraftarın cezası da bitmiş bahardan kalma bir günde stadyumu olabildiğince doldurmuştu.
Bir handikabın da altını çizmeden geçemeyeceğim. 44 bin kişilik stada 10 bin kişi bile gelse boş görünüyor bu mabet…
Atatürk Stadyumu her yönüyle değerli elbette ama bu açıdan müthiş bir konfor alanına sahipti. Rakip sahasına hapsoluyor ve psikolojik baskı had safhaya çıkıyordu.
İstekliydi takım, mücadeleci ruhuyla sahadaydı. Önemli olan bu değil mi? Mücadele etmek, kaybetmemek için mücadele… Diğer maçlara nazaran, en azından matematiksel olarak ligde kalma şansını koruma derdine düşmüştü.
İlk düdük çaldıktan sonra farklı bir atmosferde başladı maç…
Beyoğlu Yeni Çarşı Spor Faaliyetleri’nin iştahı kabarması normaldi. Ciddi anlamda pozisyonlar da ettiler. Kimini direk durdurdu, kimini ise Deniz…
Moral ve motivasyonlu yüklü çocuklar her maç final oynayıp tarih yazmak zorundalar. İşleri bu alabilir ama bu cehennem ligde bunu hayata geçirmek gerçekten de çok zor.
Konsantrasyonun azaldığı anlarda Beyoğlu’nun golü geldi. Yapılan bireysel hataların faturası ağır oldu. İlk yarının bitmesine dakikalar kala geri düştü Timsah…
Soyunma odasında bir karar verildi belli ki… Başka iştahlı bir takım çıktı o tünelden… Rakip 46’da 10 kişi kaldı.
Ve elle oynama sonrasında kazanılan penaltıyı gole çeviren Eren Güler, uzun zaman sonra Bursaspor’un rakip filelerini sarsan isim oldu.
Sonrasındaki bir sakinlik geldi ama takıma. Rakibin 10 kişi kalması bile Bursaspor’a arzuladığı tempoyu bir türlü kazandıramadı.
Son anlarda yakalanan pozisyonlarla İstanbul ekibi 3 puanı da kaçırdı…
Galibiyet yakalayamadı Timsah…
Sonuç, ‘Çarşı’ Pazar karıştı, ligde kalma umutları Kaf Dağı’nın ardına sıkıştı.
Belki de evrenin bir mesajıydı bu…
Herkes hatalıydı, biz de hata yaptık. Bununla beraber sevmekten vazgeçmedik. Biz Bursaspor’u sindire sindire sevdik, öyle kolay değil bunu içimizden almak.
Bu sebeple hiçbir zaman vazgeçmeyeceğiz, ne olursa olsun yanında olduğumuzu göstermeliyiz.
